Tag archive

cherish the people’s army

Kung paano nananaig ang rebolusyon sa kabila ng mga atake

in Mainstream

Tinanong ni Ka Andie ang sarili kung “mananatili pa ba ako rito o uuwi na sa NCR?” matapos maranasan ang serye ng matitinding atake at pambobomba ng Armed Forces of the Philippines (AFP) sa mga lugar na kinilusan niya. Nasugatan si Ka Andie sa isa mga insidenteng ito. Pero tulad noon, iisa pa rin ang sagot niya sa sarili, “Kung kinaya ng iba, kakayanin ko rin.”

Bahagi si Ka Andie ng gawaing propaganda at publikasyon ng isang rehiyon sa Bisayas, isang dating propesyunal mula sa National Capital Region na nagpasyang kumilos sa kanayunan. Mula noon hanggang ngayon, ang laging nasa isip ni Ka Andie tuwing nahaharap sa mabigat na pagpapasya ay “Kung kinaya ng iba, kakayanin ko rin.”

Normal lang daw ang self-doubt, sabi ni Ka Andie. “Talagang may pag-aalinlangan sa sarili, sa gawain, sa kakayahan. Di ka bubuhayin ng pride, lalo na kung dahil sa pride ay di ka magbubukas sa collective. Importante ang pagbubukas sa collective para makahanap ng wastong solusyon sa mga kinakaharap na usapin, maging sa usapin ng security.”

Pero higit sa pasya ng mga indibidwal na manatili sa kanayunan, sa hukbo, tinukoy ni Ka Andie ang mga susi para manaig ang rebolusyonaryong kilusan sa kabila ng mararahas na atake ng rehimeng Marcos Jr sa pamamagitan ng AFP, Philippine National Police, at ng NTF-ELCAC. Ito ang ibinahagi ni Ka Andie sa Liberation.

1. Pamumuno ng Partido sa pagharap sa kaaway

Di maiiwasang may makararanas ng trauma at demoralisasyon sa mga kasama dahil sa tindi ng atake ng kaaway. Hindi rin naman talaga biro ang makaranas ng pambobomba. Kasabay nito, pag masinsin ang operasyon ng kaaway, gutom ang inaabot. Minsan, isang linggo kaming nagsasalo sa niyog; O, talbos ng kamote, o kamote kapalit ng kanin at talbos naman ng kamote ang ulam.

Pero kahit gaano pa kahirap ang dinadanas ng mga kasama, mabilis itong napapangibabawan kung mahusay ang pamumuno ng Partido sa hukbo at sa masa. Sa karanasan namin, ito ang naging mapagpasya para determinadong harapin ng mga rebolusyonaryo ang mga atake ng reaksyunaryong estado. Napapanatili ng Partido ang revolutionary optimism sa hanay ng mga kasama, hukbo, at masa.

Ang Partido ang nangunguna sa tuluy-tuloy na assessment, pag-alam ng mga kahinaan at kalakasan sa pagkilos at pagtugon sa mga sitwasyong kinaharap, at paghalaw ng mga aral para sa mga bagong plano at mga SOPs. Dahil dito, napipigilan ang mga mapaminsalang atake.

Hindi naman sa lahat ng panahon may atake ang kaaway. Sa panahong “tahimik” ang paligid, nakakapaglunsad kami ng crash course halimbawa ng Batayang Kurso ng Partido (BKP). Tuluy-tuloy pa rin naman ang gawaing edukasyon, political work. Pero sa mga baryo, hindi nagiging “tahimik” dahil nakababad ang militar na nagsasagawa ng RCSP (Retooled Community Support Program). Kaya kailangang mag-adjust sa moda ng pagkilos.

Weekly namin ginagawa ang political work sa hukbo at sa masa. May mga discussion groups (DGs) na iba pa sa gawaing edukasyon. Sa mga DGs, tinatalakay namin ang pambansang kalagayan, mga updates sa mass movement, mga karanasan ng ibang bansa noong nakikidigma sila gaya ng sa Vietnam. Malaking tulong ang mga bidyo—mga karanasan ng ibang bansa at mga pagkilos sa lunsod na naka-post sa social media—para sa morale ng mga hukbo. Dito nakikita nila ang mga pagkilos ng iba pang sektor na nagiging inspirasyon din sa mga pagsusulong ng Hukbo sa armadong pakikibaka.

Pinag-aaralan din ang vulnerabilities ng mga kagamitan ng kaaway gaya ng drones, Hermes, Tucano at FA50. Pati nga kaibahan ng tunog ng eroplano, helicopter at drone ay inaaral din ng masa para hindi sila madaling masindak.

Fake news nga ‘yang sinasabing wala na ang mga guerrilla fronts. Sa amin, pagkatapos ng pambobomba, nakapag-celebrate pa kami ng anibersaryo ng Partido. Malaki ang pormasyon ng hukbo na nandun, nakapag-spaghetti pa kami at, pinaka-importante, nakapagparangal sa mga martir.

Sa pamumuno ng Partido, mas solido ang paglaban sa iba’t-ibang aspeto. Tumitibay ang loob ng mga pwersa at ng masa. Kung wala ang pamumuno ng Partido, humihina ang paglaban.

2. Tambalang hukbo at masa

May pagkakataong parang nakikipag-patintero kami sa mga militar. May insidente pa ngang maraming columns ng kaaway ang nakabangga sa pwesto namin.

Naging mahalagang bahagi ng maniobra ng mga yunit ng hukbo at iba pang mga kasama ang masa. Ang masa ang sumagip sa mga kasama. Sa tulong nila, nakapagmaniobra ang hukbo at nalusutan ang maraming columns ng kaaway. Alam kasi nila ang bawat sulok ng kagubatan, ang mga palatandaang puno at tanim, kahit mga bato at pagitan ng mga puno na maaring lusutan. Mahusay ang orientation nila sa kagubatan.

Importante talaga ang tulungan ng masa at hukbo. Yung husay ng hukbo sa military work at ang natural na kaalaman ng masa sa terrain ay makapangyarihang kombinasyon para sa pagsusulong ng armadong pakikibaka. Napatunayan naman na ‘yan sa mahabang panahon. Sa mga ganyang sitwasyon, ipinapaubaya ko na talaga ang buhay ko sa masa at sa hukbo. Lesson yan sa humility.

Di mo talaga pwedeng ikumpara ang “talino” ng mga peti-B sa talino ng masa, ng magsasaka. Kaya mahalaga ang tulungan ng bawat isa. Marami pang dapat alamin. Yung mga alam nating peti-burges karamihan diyan hindi naman praktikal sa kalagayan ng masa. Magaling naman ang mga peti-b sa paglalatag ng sistema ng gawain, administrasyon. Kaya kailangan ang kumbinasyon ng galing ng bawat isa. Kaya lang, hindi mo ‘to makikita kung kayabangan ang dala mo sa masa.

 

 

 

3. Suporta ng masa

Masa pa rin ang maasahan ng mga kasama kapag wala nang makain. Kapag limitado ang galaw nila sa baryo dahil nga nakababad doon ang mga sundalo, naging unawaan na lang na pwedeng kumuha ng makakain sa mga taniman nila ang mga kasama. Katulong rin ang masa sa pagtatanim at pag-iimbak ng pagkain, bahagi yan ng practice ng war economy sa CS.

Naka-war footing din ang masa sa araw-araw. May relyebo sa pag-gwardya at pagmamanman—lalaki man o babae.

Pero sa totoo lang, ang ganyang relasyon ay bunga naman nang malalim na ugnayan ng masa at ng rebolusyonaryong kilusan. Kung tutuusin, di naman na sila magkaiba. Ang masa at ang hukbo’t mga kasama ay iisa. Bawat pamilya, minsan pa nga ay buong angkan, sa lugar ay may kasama o myembro ng hukbo, di lamang isa o dalawa.

Yung mga tagumpay sa rebolusyong agraryo na inilunsad ng Partido, ng hukbo, ng mga rebolusyonaryong organisasyong masa ang isa sa mga dahilan kung bakit malalim na naka-ugat ang rebolusyonaryong kilusan sa hanay ng masa. Kaya’t hindi kataka-takang automatic na ang tulong ng mga nasa baryo para sa hukbo at mga kasama.

Basta’t nasa tabi ang hukbo, nanatili ang diwang palaban ng masa.

4. Ikatlong kilusang pagwawasto

Para sa akin, ito na ang rurok ng kababaang-loob ng rebolusyonaryong kilusan na pinamumunuan ng Partido—ang pagpuna sa mga sariling pagkakamali, kahit sa publiko.

Naging kamalian din namin ang ilan sa mga nabanggit sa kilusang pagwawasto—yung may paboritong lugar na pinupuntahan o binababaran. Ito yun mga nakasanayang baryo at palagay na ang loob ng mga hukbo.

Pag ganito kasi, maiiwan sa limitadong tao lang ang napapakilos kumpara kung malawak ang naiikutang mga baryo. Nagiging makitid languyan at napapabayaan rin ang ibang lugar. Isang dahilan rin ito na mabilis matitiktikan ng kaaway lalo na kung may naitanim na ispiya sa baryo, mga taong nanggagapang sa base at naniniktik ng bakas ng hukbo at mga kasama. Kailangang mobile talaga para nakakaikot sa iba’t ibang lugar kung nasaan ang masa. Hindi naman nakaka-atake ang kaaway sa lahat ng lugar sa isang takdang panahon kaya hindi imposibleng umikot.

May konserbatismo din kami, halimbawa, ang pag-aalinlangang bumira sa kaaway dahil iniisip na agad ang magiging ganting-salakay nito.

Nakita na ang mga ito bago pa pormal na inilunsad ang ikatlong kilusang pagwawasto. Nauna nang maglunsad ng rectification movement sa region noong pang 2016 pero hindi na-sustain kaya nagpatuloy ang losses. Noong 2018, kasabay halos ng ika-50 anibersaryo ng Partido, nagkaroon na ng resolution na iwasto ang verticalization ng hukbo at paghusayin ang masinsing pakikidigmang gerilya.

Malaking bagay ang rectification movement para makita ang naging kalakasan at kahinaan sa pagsusulong ng digmang bayan. Mahalagang armas ito para salagin ang mga atake ng kaaway.

5. Indibidwal na pagwawasto at pagpapatuloy sa rebolusyon

Hindi naging madali ang adjustments ko sa kanayunan. Mahirap para sa mga peti-burges ang pagtulog sa duyan, o makeshift na kubo sa mga kampuhan lalo na kung sanay sa aircon, malambot na kama, kung sanay sa komportableng buhay sa syudad.

Sa kanayunan ko natutunan ang totoong ibig sabihin ng humility o pagpapakumbaba. Lagi’t lagi pinapaalala sa sarili na hindi ako sapat. Totoo rin naman, sa CS mangmang ka sa maraming bagay. Nalaman kong marami akong di alam sa mundo. Noong umpisa, di nga ako marunong gumawa ng apoy. Magugutom ako dun kahit marunong akong magluto.

Noong simula pa lang, at lalo na ngayon, na-realize ko na kailangan maging mahusay na mag-aaral—hindi lang pormal na pag-aaral kundi maging yung nangyayari sa paligid para tama ang response sa sitwasyon, alam kung ano ang pwedeng gawin. Kahit sa mga usaping security, kailangang pag-aralan ang mga butas.

Ang lahat nang nakakatakot, nagiging less scary if objectified. Lapat lang ng MD (materyalismong diyalektiko), mga pinag-aralan natin sa BKP. Di pwedeng di nag-aaral, nagbabasa at nagtatanong kung bakit ba ako nandito.

Yung asawa ko palagi niyang binabalikan kung bakit siya nasa hukbo, ano ba ang timbang ng mga personal na problema kumpara sa kalagayan ng masa at ang mga ginagawa sa kanila ng mga reaksyunaryong militar. Dito namin hinuhugot ang lakas ng loob para magpatuloy.

Natural namang nakakaisip bumaba o umayaw na. Pero nariyan ang collective para sabihin mo ang mga reservations at tingnan kung ano ang maaaring gawin, ano ang doables. Sa karanasan, ang collective mo pa rin ang tutulong mag-proseso ng mga nararamdaman mo, mga alinlangan, mga kahinaan. Mga ka-collective mo pa rin ang tutulong kung paano iwawasto ang mga kahinaan. Again, kailangan ng humility sa prosesong ito—bukas sa kung paano iwawasto at pangingibabawan ang mga kahinaan. Pagkatapos nung naranasan naming bombing, colective rin ang nakatulong sa psychological at mental recovery namin.

Kasama sa pagiging bukas sa indibidwal na nararamdaman, mga problema, ang pagiging bukas rin sa ideological struggle, healthy ideological struggle para lumitaw kung ano ang mali at tama sa mga naging pagkilos o sa mga kaisipang dala-dala. Mabigat ito para sa iba kaya kailangang maiplasta ang mga pagtingin mo para makatulong, ipaintindi ang mga bagay na hindi ka nakakainsulto. Dito manggagaling ang matibay na pagkakaisa at mabubuo ang mas matatag na Partido para sa higit na ikasusulong ng rebolusyon.

Gagawin natin ang lahat nang sakripisyong ito para sa masa at rebolusyon. Sabi nga, lahat naman tayo mamamatay, kaya isipin na lang natin kung saan at paano tayo makakatulong sa rebolusyon dahil ito ang tama. ###(Priscilla Guzman)

You might be interested in

Rachelle Mae Palang, Press Freedom Fighter and Health Worker

in Cherish/Mainstream

If Rachelle Mae Palang’s name is familiar, it is because the Southeast Negros command of the New People’s Army (NPA) was named after her. Rachelle Mae died at age 22, on September 18, 2008, in the hands of the fascist troops while on a medical mission. Naming the Southeast Negros Command of the NPA after her memorialized her life—a patriotic youth, another best of the best who chose to serve the poorest of the poor.

She was an outstanding nursing student, a leader, and a campus journalist. These gave her a keen grasp of issues and awakened her to the ills of society. As an avid advocate of press freedom, she assiduously fought against violations of the rights of people to information and free expression as well as campus repression.

After obtaining her degree in nursing and passing the licensure exam, she immediately volunteered to go to the hinterlands of Negros to serve the peasant communities where health care system has long been neglected by the government. She dreamt to be a doctor after passing the national medical admission test so she could better serve the downtrodden and disadvantaged. However, that dream perished with her untimely death.

Rachelle as press freedom fighter 

Mae Mae, as she was fondly called by her closest friends at the Veluz College in Cebu City, was endeared to many for her bubbly, zany demeanor as well as her generosity to help. She stood out as a conscientious and indefatigable student leader. She fought not only for press freedom but also for the students’ democratic rights and welfare.

While Editor-in-Chief of the Vital Signs, the official publication of Veluz College, she was elected Vice President for the Visayas of the College Editors Guild of the Philippines (CEGP) and served for three years. During her term, she helped reopen campus publications and establish student papers in colleges and universities that had none.

Having campus papers is a democratic right of the students. Mae Mae was aware that campus press is an important platform for students to express their ideas, develop critical thinking skills, and in presenting the people’s point of view on various issues and concerns.

Even after her term with the CEGP, Mae Mae continued to contribute to the organization by documenting cases of press freedom violations in Visayas.

Healthcare for the people 

After passing the nurses board, Rachelle opted to go to the countryside to serve the most oppressed and neglected sector of the country—the peasants and farm workers. She refused to go abroad, the goal of many of those who chose the nursing profession. During her brief but meaningful medical mission, she discovered the integrative work of the people’s army among the peasantry. The red army—while persevering to satisfy the basic demand of the poor peasants and farm workers for their rights to the land they till, achieving minimum and maximum gains—also provided health care for the masses through education, planting and production of herbal medicines, improvised medical kits, and other alternative treatment.

The martyrdom 

Barely had Ka Hannah finished her medical mission when a composite unit of the 79th Infantry Battalion and elements of the Citizens Armed Forces Geographical Unit (CAFGU) chanced upon them at the border of Dauin and Zamboanguita Villages, in Negros Oriental. Ka Hannah and her companions where on a break from a meeting. That was September 2008 when Ka Hannah was killed along with Federico “Ka Val” Villalongha and Gerry “Ka Regan” Cabungcag. The Mt. Talinis Front Command of the NPA belied the claim of the Philippine Army that there was an armed encounter.

Unarmed, Ka Hannah was shot point blank, her face hardly recognizable, while signs of torture were evident all over her body, a violation of the rules of engagement under the International Humanitarian Law.

Ka Hannah’s martyrdom, as well as those of the other patriotic youth before her who had aspired to change the world, is a constant inspiration. Their bold and selfless sacrifice is a challenge to the youth to take the noble path to national and social liberation. (Patrocinio del Rosario) ###

 

You might be interested in

KA KARI: Revolution Runs in the Family

in Mainstream
by Iliya Makalipay

It was in 1979 when members of the CPP-NPA reached Ka Kari’s barrio. They often met with his family and discussed with them the aims of the revolution. After a year, Ka Kari and his elder brother decided to go fulltime in the revolutionary movement. After a year of being a staff member of the regional committee, he joined the team that established the first unit of the New People’s Army (NPA) in a district in Eastern Visayas. That was in 1982.

While Ka Kari and his brother Ing-ing were becoming absorbed with their revolutionary work, they had to deal with the opposition from their eldest brother who was against with their involvement in the CPP-NPA. But two years later, in 1984, the elder also joined the NPA.

It was a professor from Cebu who stayed in their house who finally recruited his eldest brother. “But my brother and I never failed to write our family, to tell them about our work as red fighters—organizing the community towards building revolutionary organizations, helping in production work and pursuing agrarian revolution, engaging enemy troops among others,” he explained.

The brothers wanted their family to know that they were not abandoned, that the revolution is the best they could offer them and the people in general. They were persistent, too, in inviting their loved ones to visit them whenever the red fighters were camped.

The nine siblings were deployed in various lines of work and territorial organs within the region. Wherever they were, they looked for family and clan members and kept in touch with them, “to make sure they were informed about the revolution.” The clan members were also tapped for various support work. “Wherever they are, even those residing outside the region, we make sure that comrades get in touch with them.”

As Ka Kari and his brothers and sisters got married, the revolutionary family grew. Sons and daughters were cared for by in-laws who have become part of the movement, too. Having maintained a close relationship with the nephews and nieces, “the children naturally had their own “idols” among us, depending on who they are closest to.”

But it was not easy at first. “The children resented us. They argued and fought us,” said Ka Kari. But like what they did before, Ka Kari and his siblings persistently explained to them the struggle for liberation and democracy. It paid off, he said because now, “Linyado na rin sila. Some are still studying while others are waiting to reach the age of 18.”

Eventually, sons and daughters and nieces and nephews, upon reaching the right age, also became part of the movement, either as red fighters or organizers in the barrios where they lived or in the schools where they studied. “We look for ways to sustain those who wish to continue their studies,” Ka Kari said. “Also, those who have no good reason to join the revolutionary movement were not recruited.” Expectedly, there were also those who lied low and left the guerrilla zone.

Family of martyrs

It has already been 37 fruitful years for Ka Kari in the red army when the CPP celebrated its 50th anniversary. Of the nine siblings, only three are still alive to celebrate the occasion—Ka Kari, Ka Resty and Ka Nonoy. Five of Ka Kari’s siblings had been killed while serving the revolution. One was abducted and has never been surfaced since 2005. All in all, 14 of Ka Kari’s family members have become martyrs of the revolution.

In 1987, Ka Kari’s younger brother Ramil, their sixth, was killed by the military. It was the first death among Ka Kari’s siblings. He was 18 years old. The brother was part of the armed city partisan unit and was tasked to transport a wounded comrade back to the guerrilla zone. He and another comrade were on their way back to the city when soldiers arrested them. His comrade was tortured and chopped to death because he refused to tell where the other comrades were. Ka Kari’s brother was also killed right after, for the same reason.

Ka Kari himself was arrested in 2006 and spent seven years in jail. “Only two of my siblings did not experience imprisonment,” he remarked. But each of those who were jailed would always find their way back to the guerrilla zone.

“Our family has long accepted that death is inevitable. Every death in the family strengthened our resolve to continue. Afterall, those deaths do not invalidate the basis of the struggle, of why are here.”

Family meetings are occasions to process the loss of loved ones. “Waray magulang, waray manghud, waray ranggo (We don’t mind who is the eldest or the youngest, there’s no ranking here),” he jested. A representative from a higher Party organ is usually invited in these meetings. When Ka Kari was released after almost a decade of imprisonment, they held a family meeting. “Our family has grown, the nephews and nieces are now married. Some of them are now also working fulltime in the revolutionary movement. There were already 14 deaths in the family, 14 martyrs. After each member spoke, it was clear that we were all determined to continue, “Fight fear!” is how they ended their meeting.

Raising a revolutionary family

The family of Ka Kari did not simply follow each other’s footsteps. Theirs was a product of a persistent and painstaking work of arousing, organizing and mobilizing the masses for the people’s war. It stemmed from the comrades’ consciousness that their family is among the oppressed and exploited majority and that liberation could only be attained by actively participating in the people’s revolutionary movement.

Ka Kari’s words sum it up: “Ang pamilya kolektib din. Tinitiyak namin na mulat ang mga asawa namin, anak, mga pamangkin para hindi sila malayo sa rebolusyon. Kaming myembro ng pamilya na nasa loob ng hukbo, may tasking kami para abutin ang myembro ng pamilya namin. Kung nagpupukaw ka nga sa masa na ‘di mo kakilala, bakit hindi ang pamilya mo. Hindi mo lang sila kadugo, biktima din sila ng mapang-aping lipunan.”

“Your family is also your collective. We make sure our spouses, children, nephews and nieces are aware of the situation and don’t distance themselves from the revolution.”

Through the years, family members would urge them to come home. To which he would reply, “you come here (to the front). No matter how hard you try, as long as oppression and exploitation exist, you will always be a victim.”

“Kahit mahirap ang buhay sa hukbo, hindi kami kawawa. Ang kawawa ay yung mga inaapi at pinagsasamantalahan pero di lumalaban,” was how Ka Kari described the life in the people’s army.

“Life may be hard in the people’s army, but don’t pity us. Pity those who are exploited but do not fight back.”

You might be interested in

Go to Top