COMELEC

FASTrAC: Bagong Pakulo ng Rehimeng US Marcos

Published on October 28, 2024 in Mainstream/Publication/Statements

May bagong pakulo na naman ang Commission on Elections (COMELEC) para sa darating na reaksyunaryong eleksyon sa Mayo 2025—ang FASTrAC o Full Automation System with Transparency Audit/Count. Tiyak na isa ito sa mga pamamaraan na gagamitin ng rehimeng US-Marcos para sa pandaraya sa 2025 Pambansang Halalan.

Ang FASTrAC ang bagong mukha ng Automated Election System (AES) sa bansa. Ipinasa ang Republic Act (RA) No. 8436 o “AES Law” noong 1997, at inamyendahan noong 2007. Ginamit ang AES noong Pambansang Eleksyong 2010. Ang Pilipinas ang unang bansa sa Timog-Silangang Asya na gumamit ng ganitong sistema ng eleksyon.

Itinatakda ng AES na ang botohan sa Pilipinas ay gagawing mabilis sa pamamagitan ng paggamit ng elektronikong teknolohiya na gumagamit ng mga makina para tumanggap, magbilang ng mga boto, at magpadala ng resulta ng eleksyon gamit ang internet. Pinayagan ng batas ang mga pribado at dayuhang korporasyon na makialam at kontrolin ang eleksyon sa Pilipinas. Tinutulan ito ng mamamayan dahil alam nilang mas titindi pa ang pandaraya sa eleksyon sa paggamit ng mga teknolohiya at makinang kontrolado ng dayuhan at pribadong korporasyon.

Matagal nang pangarap ng mamamayang Pilipino ang isang malaya, malinis, mapayapa, at demokratikong eleksyon—para pumili ng kakatawan sa kanila at sa kanilang interes o kaya’y itakwil ang mga nakaupong opisyales na di naman nagsilbi sa kanilang mga pangangailangan.

Pero dahil ang eleksyon sa isang mala-kolonyal at mala-pyudal na Pilipinas ay nananatiling isang larong kontrolado ng mga imperyalista, malalaking burgesya-kumprador, panginoong maylupa at burukrata kapilista, hindi mangyayari ang kagustuhang ito ng mamamayan.

AES Law paglabag sa soberanya

Sa AES Law, mas pinahigpit ng imperyalistang Estados Unidos (US) ang hawak nito sa reaksyunaryong eleksyon sa Pilipinas. Mula nang ipinatupad ang automation sa eleksyon, lalong tumindi ang kontrol ng mga dayuhan at pribadong korporasyon. Ipinapaubaya sa kanila ang pagsuplay, paggamit, at pamamahala ng kinakailangang teknolohiya at makina hanggang sa paglalabas ng resulta ng halalan.

Sa ganitong disenyo, natitiyak ng imperyalistang Estados Unidos na isa sa kanyang mga kabayo at tuta mula sa mga lokal na naghaharing uri ang mananalo sa pambansang eleksyon, isang direktang pakikialam sa soberanya ng Pilipinas.

Sa darating na 2025 Pambansang Halalan, ang Miru Systems Co Ltd. ang dayuhang kumpanyang napili ng Rehimeng US-Marcos Jr na magsuplay ng gagamiting teknolohiya at makina. Binigyan ng COMELEC ng halos Php18-bilyong kontrata ang Miru. Bukod dito nagbigay pa ito ng karagdagang Php 1.4 bilyong kontrata sa kumpanyang i-One Resources para naman sa electronic transmission ng resulta ng halalan sa mga sentralisadong server. Pinagmamalaki ng COMELEC na ginagamit ng i-One Resources ang mga teknolohiyang katulad ng hawak ng US Central Intelligence Agency at ng mga institusyong militar ng US.

Ang Miru ay isang South Korean na kumpanya na kakuntsaba ng imperyalistang Estados Unidos. Noong 2018, ang Miru ang pinahintulutan ng US na mamamahala sa pambansang halalan sa Iraq, na sinakop ng US noong 2003. Pumalpak ang halos 70% ng mga makina ng Miru at nagkaroon ng mga glitch at technical failure sa panahon ng eleksyon. Naging malaking kontrobersya ito, nawalan ng tiwala ang mamamayan ng Iraq at nagtulak sa kanila sa paggamit muli ng moda ng halalan mula AES pabalik sa dating pen-and-paper na pamamaraan. Gayundin, sangkot sa mga kaso ng korupsyon at pandaraya ang Miru sa mga halalan sa Democratic Republic of Congo at Argentina, na nagdulot ng malawakang kawalan ng tiwala sa Miru at sa integridad ng halalan sa mga bansang ito.

Korapsyon kakambal ng pandaraya

Bago ang kontrata ng Miru, ang Amerikanong kumpanya na Smartmatic Corp. ang unang nakakuha ng kontrata sa awtomatikong sistema ng eleksyon sa Pilipinas. Mula 2004, maraming mga bansa ang gumamit ng mga makina at teknolohiya ng Smartmatic sa kanilang halalan.

Sa Pilipinas, mula 2010 hanggang 2022, lagpas sa Php 25 bilyon ang nakuha ng Smartmatic sa kabila nang palpak na serbisyo at dayaan para paboran ang mga rehimeng tumangkilik sa nasabing kumpanya.

Noong 2023, idinemanda sa korte sa Estados Unidos ang matataas na opisyales ng Smartmatic at ang dating COMELEC Commisioner Andres Bautista dahil sa daan-daang milyong pisong suhol para matiyak ang kontrata nito sa eleksyon. Kailan lamang, sumingaw naman ang alegasyong bilyon-bilyong pisong suhulan ang naganap sa pagitan ng Miru at si George Garcia, chairperson ng COMELEC para paboran ang Miru. Tumanggap raw si Garcia ng pera na naka-deposito sa offshore accounts.

Mas madayang eleksyon

Sa AES, ang mga elektronikong makina ang tumatanggap ng boto ng mga botante at naglalabas ng resulta. Ang mga makinang ito rin ang nagpapadala ng resulta mula sa bawat presinto papunta sa sentralisadong server gamit ang internet.

Dahil pag-aari at kontrolado ng mga korporasyon ang mga teknolohiya at makina, sila lamang ang nakakaalam elektronikong disenyo at programa nito. Walang katiyakan na ang inilalabas na bilang ng boto at ang pinapadalang resulta ng eleksyon ay tama at makatotohanan.

Naging mas talamak at mabilis ang dayaan sa eleksyon mula noong ipatupad ang AES. Noong Pambansang Halalang 2013 ipinakita ni Prof. Alex Muga ng Center for People Empowerment in Governance (CENPEG) ang padron na 60:30:10 sa resulta ng Senatorial election. Ibig sabihin, ang hatian ng boto para sa mga kandidato ng administrasyon ni Benigno Aquino III at ng oposisyon ay umuulit sa isang tiyak na proporsyon: 60 porsyento para sa mga kandidato ng administrasyon, 30 porsyento para sa oposisyon, at 10 porsyento para sa iba pang kandidato. Napansin ang ganitong regular na padron sa resulta ng eleksyon sa maraming bahagi ng bansa.

Noong 2022, naganap ang pinamabilis na dayaan sa eleksyon sa Pilipinas. Sa loob lamang ng isang oras lumabas na agad ang di kapani-paniwalang resulta ng pagkapanalo ni Ferdinand Marcos Jr at pagkatalo ni Leni Robredo. Ibinunyag ng dating secretary ng Department of Information and Communication Technology (DICT) Brigadier General Eliseo Rio Jr. na malaking bilang ng boto ang “nabilang” na sa maraming lugar kahit hindi pa tapos ang botohan sa mga presinto. Libu-libo rin ang naiulat na hindi gumaganang vote-counting machine sa mismong araw ng halalan kaya malaking bilang ng mga botante ang disenfranchised. Naghapag ng electoral protest ang grupo ni Gen. Rio, pero hanggang ngayon hindi pa rin ito nireresolba ng COMELEC.

Sabi ng COMELEC, magiging mas mabilis ang resulta ng eleksyon ngayon dahil sa FASTrAC—na mas modernong gamit ng Miru System at ng i-One Resources. Pero gaya nang pagpapatakbo ng Smartmatic sa mga nakaraan eleksyon, ganun pa rin ang disenyo at teknolohiya ng pandaraya ang gamit ng Miru at ng i-One Resource. Nananatili ang mga panganib at bulnerabilidad sa manipulasyon ng bilang ng boto at mga glitch sa transmisyon ng bawat presinto sa sentralisadong server.

Mga tradisyunal na pandaraya

Nananatiling sangkap sa pagpapanalo sa reaksyunaryong eleksyon ang mga dati nang pamamaraan ng pandaraya—vote-buying, paggamit ng flying voters, pagwaldas ng pondo ng gobyerno ng mga nakaupong opisyales para sa kanilang kampanya, at terror tactics tulad ng pananakot at paggamit ng mga armadong grupo, pulis at militar para kontrolin o impluwensyahan ang mga botante at resulta ng eleksyon.

Karaniwang nakalalamang sa pandaraya ang mga nasa poder dahil nagagamit nila ang pondo at institusyon ng gobyerno tulad ng media, militar, pulis, korte, at mismong COMELEC. Sa kasalukuyan, ang rehimeng US-Marcos na nasa poder ang pangunahing mandaraya para manatili sa poder at kontrol sa gobyerno.

Disimpormasyon isang maruming taktika

Ang pagkakalat ng disimpormasyon sa social media ang isa sa mga bagong pamamaraan ng mga reaksyunaryong pulitiko at kandidato para lokohin ang masa at ibenta ang mga kasinungalingan. Ginagamit nila ito para mga popular, ikalat ang kanilang pekeng imahe, at paniwalain ang masa na demokratiko, pantay, at malinis ang eleksyon sa Pilipinas.

Noong 2017 masinsin at malaganap na ginamit ito ng pangakating Marcos-Duterte para manalo sa eleksyon. Pinalaganap nilang mahusay ang pamamahala ng pasistang si Rodrigo Duterte. Sa bahagi ng mga Marcos, ginamit nila ang social media at troll army at influencers para baluktutin ang kasaysayan: walang paglabag sa karapatang pantao noong panahon ng martial law, walang korupsyon, maunlad at “golden era” ito sa kasaysayan ng Pilipinas, may makukuhang Tallano gold, magiging 20 pesos ang bigas, atbp.

Ginagamit rin ang pekeng survey para lituhin at impluwensyahan ang mga botante para ihalal sila, o kaya’y ikondisyon ang pampublikong opinyon kung sino ang nagunguna at posibleng manalong mga kandidato. Mula 2021 hanggang bago maghalalan noong 2022, kahina-hinalang kadalasang nakapako sa higit 50-60 porsyento ang pabor daw sa tambalang Marcos-Duterte.

Eleksyon sa rebolusyunaryong kilusan

Kabaligtaran ng reaksyunaryong eleksyon ang nangyayari sa mga lugar na may mga organo ng kapangyarihang pampulitika (OKP) na itinatayo ng mamamayan sa gitna ng rebolusyon. Ang OKP ay ekspresyon ng organisadong lakas ng rebolusyonaryong mamamayan para pakilusin ang buong sambayanan at ipagtagumpay ang rebolusyon. Sa kasalukuyan, hakbang-hakbang itong itinatayo sa kanayunan. Dito nagmumula ang demokratikong kapangyarihan ng mamamayan para sa kanilang interes at mithiin—lupa, edukasyon, pang-kalusugan, atbp.

Isa sa mga pangunahing tungkulin ng OKP ang tuloy-tuloy na pagsulong ng Demokratikong Rebolusyong Bayan (DRB) laban sa imperyalistang dominasyon ng US at lokal na naghaharing uri, ipagtagumpay ang pambansa-demokratikong rebolusyon hanggang sa maitatag ang Pambansang Demokratikong Republika ng Pilipinas.

May iba’t-ibang porma at antas sa kasalukuyan ang mga OKP batay sa lakas at lawak ng rebolusyonaryong kapangyarihan. Karaniwan itong nasa antas baryo (o mga KRB, komiteng rebolusyonaryo ng baryo) tungo sa munisipyo o distrito hanggang antas probinsya.

Ang eleksyon sa mga OKP, halimbawa sa mga KRB, tinitiyak ang patakarang “tatlong sangkatlo” o “3/3”. Ibig sabihin, sa loob ng komiteng rebolusyonaryo ay may karampatang representasyon ang Partido Komunista ng Pilipinas, mga ganap na samahang masa gaya ng Pambansang Kalipunan ng Magsasaka (PKM), Malayang Kilusan ng Bagong Kababaihan (MAKIBAKA) at Kabataang Makabayan (KM), at ang mga panggitnang pwersa.

Mapayapa ang eleksyon sa erya ng OKP—walang gumagamit ng dahas, pananakot at panunuhol—na karaniwang kalakaran sa reaksyunaryong eleksyon.

Makisangkot sa reaksyunaryong eleksyon, palakasin ang rebolusyon

Gaya nang mga nakaraang reaksyunaryong eleksyon, malinaw na ang layunin ng eleksyon sa ilalim ng Rehimeng-US Marcos Jr ay para panatilihan ang malakoloynal at malapyudal na kaayusan sa Pilipinas.

Hindi naiiba ang 2025 Pambansang Halalan sa mga nakalipas na eleksyon—na ito ay tunggalian sa pagitan ng mga paksyon ng naghaharing uri para sa kapangyarihan. Sa 2025, ang pangunahing manlalaro ay ang magkaribal na tuta ng imperyalismong US-Marcos Jr at pangkating Duterte. Sumasawsaw din dito ang mga reserbang kabayo ng US tulad ng Partido Liberal at mga petiburgesyang nagpapanggap na partidong kaliwa tulad ng Akbayan.

Malinaw na lamang ang pangkating Marcos. At dahil nasa pwesto, gagamitin nila ang lahat ng kasangkapang ng pandaraya, tulad ng FASTrAC/AES at pananakot para makalamang sa isa’t-isa. Sino man ang magwagi at makaupo sa kanila, tiyak na papanatilihin lang nito ang kalakaran ng paggamit sa gobyerno para mangurakot, apihin at pagsamantalahan ang mamamayan.

Gayumpaman, pagkakataon ang darating na eleksyon para patampukin ang programa at adhikain ng demokratikong rebolusyong bayan, ibayong ipanawagan at kumilos para sa mga karaingan at kahilingan ng mamamayan, mag-organisa, magpanalo ng mga progresibong kandidato at partido bilang ambag sa pagpapalakas ng rebolusyonaryong kilusan. Dahil sa ilalim ng mala-kolonyal at mala-pyudal na kaayusan, rebolusyon lang ang tangi at tunay na solusyon para makamit ang kalayaan at tunay na demokrasya. ###

Have we got the government we deserved?

Published on August 8, 2019 in Editorial

The midterm elections of 2019 have come and passed, as in previous ones, tainted with doubts over the results and assumptions of machinations by those in power.

As cynically expected, the Duterte regime emerged “victorious”. Almost all of its candidates were declared winners, with its most loyal vassals – the omnipresent presidential assistant Bong Go and the comedian former Philipppine National Police (PNP) Director Ronald ‘Bato’ de la Rosa – making it to the top-6 circle in the senatorial race.

Now the President has got the supermajority in the Senate, aided by the comebacking election of scions of political dynasties, the daughter of a deposed dictator, a known plunderer, and a celebrity wannabe.

The opposition Liberal Party has been crippled, as the Otso Diretso senatorial slate did not win a single seat. And progressive candidate Neri Colmenares – who notably consistently engaged the administration on timely and popularly-supported issues throughout the campaign period – saw his votes in the 2016 elections shaved by 1.7 million votes. “Duterte magic?” asked a skeptical election analyst.

Having retained a clear majority in the House of Representatives, Duterte has openly dictated a term-sharing scheme for the Speakership in the 17th Congress: the first 15 months on the rostrum for Representative Alan Peter Cayetano of Taguig, and the remaining 21 months for Representative Lord Velasco of Marinduque. Before this arrangement, Duterte’s son Paulo (elected Davao City congressman) and daughter Sara (reelected Davao City mayor) unabashedly displayed their own power-tripping by forming a “Duterte Coalition” in the House to back up comebacking Davao City Representative Isidro Ungab for Speaker.

The sole positive aspect of this election was the tenacity and resiliency with which the progressive partylists belonging to the Makabayan Coalition defiantly withstood and prevailed against the sustained, vicious, nationwide attacks and deceptions used against them by the military-bureacratic machine of the Duterte regime.

To a considerable extent, the voters rejected the regime’s open campaign of “zero votes for the Makabayan partylists,” aimed at dislodging the progressives from their congressional seats held since 2001. Bayan Muna won the three maximum seats allowed by the law, while Gabriela Women’s Party, Act Teachers, and Kabataan Party won a seat each. Only Anakpawis fell short in attaining the number of votes for one seat. The Makabayan bloc, the real consistent opposition in the House, remains intact.

The state machinery was slyly at work before, during, and after the elections. Its most brutal attacks were aimed at progressive candidates and partylists – ranging from killings, arrests and trumped-up charges, harassments and threats, to interminable red-tagging. Brazenly disregarding the clear prohibition by the Constitution, the PNP and the Armed Forces of the Philippines openly engaged in electioneering, campaigning against the progressives even on election day. Vote buying was more massive and rampant than ever. And the much-assailed automated election system (AES), used for the fourth time, recorded the worst incidences of malfunctions that appeared to have been intentional, not accidental (as one IT expert remarked).

Nevertheless, the elections are over and as the winners claim, “The people have spoken.”

Really?

WHAT FALLACY

The elections are meant to be a democratic exercise. The exercise is said to be a great equalizer – rich or poor, everyone is entitled to only one vote. But that is the fallacy of the ballot-box equality. In a class society like the Philippines, the machinery of the state is lodged in the hands of a few, of the rich and the powerful. The great majority is, in reality, represented only in name in these processes and has no real say in the turnout of the elections.

In truth, elections only make it possible for the ruling class to use democratic institutions in furthering their own interests. They have the economic, political, and armed means to use power practically at their whim. This is no democracy at all.

The much-touted “free, fair and honest elections” aphorism is an illusion. Practically anyone who is of age and has the mental capacity can run for public office, but only the moneyed elite can successfully run a campaign, or simply resort to vote buying. The people can choose their representatives, but again only from among the moneyed and the elite. Even if asked to vote wisely, many people are bribed, fooled, hoodwinked, cheated, or forced to vote even for the most undesirable of their oppressors. People want a peaceful election, but threats, intimidation, and violence abound.

When Otso Diretso lost to Duterte, some sectors started calling the voters “bobotante”. The system, not the people, is the culprit. Elections in a semifeudal and semicolonial society are a hoax and fraud is a common occurrence.
Democratic laws and institutions are ample in this Republic claiming to be a democratic state – but only in form, not for real. Human rights are enshrined in the Constitution but state officials are the first to violate, dismiss or disregard the laws. Duterte is a prime example. There are three branches of government for check and balance. But the ruling regime regards all the key posts within the president’s appointing authority as juicy positions to reward its loyalists and supporters.

The minority rules and the majority suffer. That is the meaning of democracy in a semifeudal and semicolonial country.

Despite this rude reality, it is important for the people to participate in the elections as a way to experience and develop their consciousness about how rotten the system is, and what fundamental changes need to be done. The elections become a training ground for the development of revolutionary consciousness. It makes people realize that democracy is lip-service and that the voice of the people can be suppressed or manipulated at any time.

Even elected officials whom the people may initially have felt were true to their promises can turn out to be corrupt, or worse, to be tyrants as in the case of Duterte. The ancient Greeks invented the term tyrant to mean agents of the people who became dictators.

In some cases, progressives and reformers are able to gain power or concessions but only in a limited or temporary sense, and as generally defined, may be tolerated or allowed by the ruling system. Again, this is more an exception than the rule; and exceptions do not make the rule. Once the ruling regime unleashes its full terror, there is no more room for democratic pretensions and all arenas for open people’s participation are deemed closed.

PURSUING DEMOCRACY

Be that as it may, the National Democratic Front of the Philippines, under the leadership of the Communist Party of the Philippines (CPP), has even more reason to pursue democracy not just in form but in substance. Its significance – the rule of the majority – is aimed not just in politics but more so in the economic sphere.

In the Philippine context, this means liberating the most numerous, yet also the most oppressed, class – specifically the farmers and agricultural workers who comprise 70% of the population – from oppression and exploitation by a privileged minority.

Hence to stand its ground democracy must be rooted in the economy, which means satisfying the demand for land reform of the landless majority. This means addressing their economic and social problems to effect changes in their class position in Philippine society. This means liberating the country’s productive forces to define their own existence towards justice and prosperity. For too long, widespread landlessness has engendered gross poverty and inequality not just for the peasantry but also for other oppressed classes.

Hence in waging the people’s democratic revolution, the struggle for land takes precedence over all other demands of the people. This is basically an agrarian war. The peasants, in alliance with the working class, have to wrest control of the land from the ruling elite as a means to end poverty and inequality. This is a struggle that may be bloody, because the most reactionary class, the landlords, will not take this sitting down when their land monopoly is challenged, or private property is subdivided and distributed among the tillers of the land.

In due time, as the revolution advances the will of the majority shall find expression not just in the economy but in politics as well. One who holds economic power wields political power. Hence the dominant position of the great majority must be secured for the flowering of true democracy.

Revolutionaries are aware that the quest for democracy does not stop with the victory of the bourgeois-democratic revolution but shall be carried on to the next stage, the socialist revolution. Ultimately the working class becomes the majority of the population, and the dominant class as well. The leadership of this class will find expression in a proletarian state until such time that the people can govern their own lives with no more need for classes or states.

As Lenin put it, it is not the bourgeoisie but the proletariat who can make democracy happen.

True enough, in the Philippines and through the leadership of the proletarian party, the CPP, changes are becoming more visible in many guerrilla fronts in the country.

Emboldened by the revolution, the peasants in the countryside are not just taking up arms to fight for their rights; they are building their own organizations and setting up organs of political power. Elections are called in a truly free, fair and honest manner; the ballot is treated as sacred; representatives are selected from their own ranks and are subject to recall when they err.

Group meetings, mass assemblies, education sessions, deliberations, consultations have become as common as farming. The people are involved in governance as well as in policy-making. Even matters related to production is no longer just an individual or family decision but is addressed by the entire community.

Once the majority of the people gains the power over their own lives – that will be democracy. And that is what the ruling class fears most: an awakened citizenry schooled in the ways of democracy.#

—–
VISIT and FOLLOW
Website: https://liberation.ndfp.info
Facebook: https://fb.com/liberationphilippines
Twitter: https://twitter.com/liberationph
Instagram: https://instagram.com/liberation_ph

You might be interested in

WHAT FALLACY

PURSUING DEMOCRACY

You might be interested in